Remol de Annecy

Os intercambios sempre son unha lumieira de sensacións, estímulos e emocións do máis diverso. Nos poucos días que duran, todo arde con tal intensidade e fulgor que nada do fundamental se dá recollido nunha memoria.

O curso pasado fixémolo co Lycée Berthollet de Annecy. Ningún de nós coñecía a Alta Saboia, nin a vila de Annecy, tan linda (a Venecia dos Alpes!) que non hai foto que lle poida facer xustiza.

Hoxe recibimos unha postal audiovisual. Envióunola Luc, o profesor de castelán que co noso Moncho organizou o intercambio. Gustounos. Gústannos estas pequenas actividades que xeran os encontros entre xente que vive tan lonxe e que acaba por sentirse tan próxima. Imaxinamos a Luc durante o verán, alá no Perú cunha ONG, pensando en que tiña que rematar a montaxe do “vídeo-clip” e tamén o imaxinamos, atafegado, tratando de poñerlle o ramo canto antes para compartila neste inicio de curso.

Merci, Luc. 

A excursión-premio do curso pasado

Os que gañaron na nosa Olimpiada e os que formaron parte do Club de Lectura, o derradeiro día do curso pasado foron de excursión ao Courel. Alí camiñaron e disfrutaron da natureza, e seica tamén atoparon un home no medio dun camiño tomando alento mentres fumaba un cigarro. Novoneyra non era. Pero, con seguridade, era un personaxe dos seus soños...

Anirmau 11: Isto funciona!

Dentro do Equipo da Biblioteca, preocupábanos (e preocúpanos) a falta de espazos e tempos pedagóxicos para a formación audiovisual. O noso compañeiro Severiano Casalderrey propuxo organizar un festival de curtametraxes. 

Resultou moi interesante e decidimos darlle continuidade. Así celebráronse Anirmau09 e Anirmau10, especializado en curtas de animación. Ambos renovaron a nosa satisfacción coa iniciativa. Con todo, había algo que nos remexía o estómago: exhibiamos as curtas sen maior amparo legal e sen que os autores soubesen de nós. Simplemente, acollémonos á boa fe e ao carácter educativo da experiencia. Cumpría resolver iso e dar un paso adiante. Entón, Seve, director do festival, soltou a “arroutada”: fagamos unha convocatoria internacional.

Cousa coma ela! A maior parte de nós ficamos apaiolados: pero quen se vai presentar a un festivaliño dun Instituto localizado nunha vila remota dun país das quimbambas? Realmente non as tiñamos todos connosco.

Pois ben, falta mes e medio para que remate o prazo de presentación de curtametraxes e xa nos chegaron arredor de sesenta e cinco orixinais procedentes de tres continentes e de vinte nacionalidades. Seve, eficaz e optimista, conta que o número aumentará sensiblemente. Aos demais, case “espectadores da súa prestidixitación”, xa nos parece un milagriño.

A ver en que dá!