LerENvenres (XII): "Mar ao norde", de Álvaro Cunqueiro

A melancólica soidade que percorre este mar de Cunqueiro latexa compasada ao devir das luces e sombras da natureza. Velaí unha clave destes versos: poucos libros coma este para recoñecer que a nosa experiencia da vida está moitas veces profundamente ligada ao medio material no que ela se desenvolve. 

Nestes poemas o impacto emocional do sentimento está prendido nunha minuciosa cartografía que a memoria conserva, e da que é testemuño a inmediatez que confire a morea de deícticos que saturan o texto (agora, este, eiquí, hoxe, así, alá, xa...: o instantiño aquel...), no medio dos cales se distribúe o espesor da realidade: obxectos exactos (tres espellos, cinco fiestras, seis gueivotas...); opostos sensoriais (alba rosa / turba; presencia / fuxida...); e concretas referencias espaciais (porto, mar outa, illa, terra adrento...).

 

Outra clave: hai pasados que sempre son presentes. A memoria viaxa dende o porto ata a illa, e dende a illa ata o porto, e actualiza, coa axuda desa precisa exactitude da linguaxe, un recordo que navega entre sentimentos de dor e gozo. 

Cos seus vaivéns mariñeiros, con este libro sempre teño a sensación de que hai historias que nos subxacen que un día tiveron o seu principio, pero que non poden ter final.

(Imaxe tomada de espazowiki.wikispaces.com)