Poesía: Primeiro premio no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada

David Cabaleiro Otero

PRECISO UN COMEZO

Quero vivir nun mundo finxido.

Crear, rompendo e moldeando

as criaturas nunha paisaxe

con horizontes de cores pastel.

Luminosidade e texturas

móvense entre as xemas dos dedos,

facéndome cóxegas

mentres desprendo emoción imposible.

Soamente con este pincel,

sei que será suficiente para encher

todo o perigoso baleiro

dunha folla en branco.

Non quero, atérrame pensar

nunha historia tan escura,

nos monstros que devoran as cores

deixándome tan só e espido.

Síntome esvarar na humidade,

que afoga como un día nubrado,

con toda a tarde por diante

para saltar ao outro lado.

Lévame, guíame polo mapa

que conduce ao tesouro.

Eu intentarei seguir adiante,

mais as promesas adoitan perderse...

Posúeme, faime ver e sentir

todo o necesario

para seducir co meu talento

a aqueles que o ansían de verdade.

Preciso atopalo, sei que está vivo.

Apresúrate en chegar ao cumio

ou a neve desembocará nun rebumbio

que te arrastre de novo ao comezo.

Comezo trazando a primeira liña

nun prólogo tan murcho e difuso

que ameaza con quedar

no simple esquecemento.

Buscarei a realidade, a mentira

oculta nos poros deste cadro.

Seguirei voando, e ao caer

dareime por fin de conta.

Arte, serei capaz de comprendela?

Sempre con tanto misterio,

non é máis ca unha ponte

fundida na boca dun soño.

Espertarei algún día

e toda a maxia desaparecerá:

a auga do río afogará os paxaros,

o sol queimará o universo enteiro...

E así todo o esforzo

quedará sen recompensa;

e así morrerá sen chegar a ser

un verdadeiro poema.

TRANSICIÓN E INFORTUNIO

Unha cantiga de esperanza

no medio de tanta escuridade

resoará levada polos fíos de vento

que varren os restos da antiga paisaxe.

Soamente quedan restos,

iso é o que somos, ánimas de po,

despois de tanto sufrimento

e despois de tantos anos.

Caos que impulsa o reloxo,

non queres existir sen motivo,

sen algo ao que corromper

desde as raíces máis profundas.

Pero esa melodía que realza

o último alento dun supervivente

ficará no seu insigne altar

tentando axitar todo o perdido.

Coa súa capa branca,

heroe sen sangue nas mans,

respirando o aire que arroupa a morte

e cargando todos os seus crimes.

Alimentámonos das nosas propias

almas, sentimentos, imperfeccións...

e de todo o que algunha vez

nos fixo humanos.

Mágoa que xa ninguén a escoite,

esquecida entre todo ese ruído

que cega e que enxordece

oculto tras o fulgor do ferro.

Perfecto final finxido

para un novo comezo.

Á ESPERA DUN PUNTO FINAL

Perdido na noite,

atrapado na escuridade

e chegada a miña hora,

eu sabía que pronto ela

estaría fronte aos

meus ollos,

atravesándome coa baleira

e xélida mirada

dos seus.

Xa podía escoitar os seu pasos

aproximándose lentamente,

por un camiño ermo,

eido das sementes do caos;

pero non estaba soa,

escoltada polos berros agónicos

dos meus antecesores:

agora era a miña quenda.

Aquelas voces

tornaban máis fortes,

aqueles chíos negros

momento a momento,

entre cada espazo eterno

dunha posición das agullas

á seguinte.

Pero eu non choraba,

non o lograba

pese a todos os meus intentos,

consciente da virtude,

debo confesarme,

e dunha vida plena.

Hei de ser breve,

xa contemplo a súa expresión escura,

as súas fráxiles extremidades

suxeitando a arma afiada

coa que despoxarme de todo.

Ficou sen moverse,

parecía aterrada, arrepentida

do pecado que ía cometer

corrompida pola gula.

Pero non había alternativa,

e o fío da gadaña

sentín no meu costado.

Foi unha sensación estraña,

e por un intre sentinme liberado.

Foi a derradeira.

 Parabéns, David