Astro_poemas (16) : Stanley Kunitz

Ilustración: Iván Gordedo

Halley’s Comet

Miss Murphy in first grade
wrote its name in chalk
across the board and told us
it was roaring down the stormtracks
of the Milky Way at frightful speed
and if it wandered off its course
and smashed into the earth
there’d be no school tomorrow.
A red-bearded preacher from the hills
with a wild look in his eyes
stood in the public square
at the playground’s edge
proclaiming he was sent by God
to save every one of us,
even the little children.
“Repent, ye sinners!” he shouted,
waving his hand-lettered sign.
At supper I felt sad to think
that it was probably
the last meal I’d share
with my mother and my sisters;
but I felt excited too
and scarcely touched my plate.
So mother scolded me
and sent me early to my room.
The whole family’s asleep
except for me. They never heard me steal
into the stairwell hall and climb
the ladder to the fresh night air.

Look for me, Father, on the roof
of the red brick building
at the foot of Green Street—
that’s where we live, you know, on the top floor.
I’m the boy in the white flannel gown
sprawled on this coarse gravel bed
searching the starry sky,
waiting for the world to end.

O poeta norteamericano Stanley Kunitz era un neno en 1910, unha das ocasións en que o cometa Halley se puido observar dende o noso planeta. O autor evoca ese recordo da infancia nun poema que máis semella un brevísimo relato, aínda que cheo de detalles. Porén Kunitz probablemente conta esta historia como medio para chegar a outra: o neno que espera a fin do mundo é un neno curioso e ávido de revelacións na procura do seu pai (o pai de Kunitz morrera pouco antes de nacer el). O acontecemento astronómico de 1910 serve así para expresar os sentimentos de perda, desexo e esperanza do poeta.

Stanley Kunitz. ASSOCIATED PRESS. Vía.

 O cometa Halley

Cando estaba en primeiro curso a Señorita Murphy

escribiu o seu nome con xiz

no encerado e díxonos

que estaba a ruxir na dirección das tormentas

da Vía Láctea a unha velocidade de vertixe

e que de se desviar da súa traxectoria

e chocar contra a terra

ao día seguinte non habería escola.

Un predicador dos outeiros con barba vermella

e unha mirada salvaxe nos ollos

de pé na praza pública

xunto ao parque infantil

dicía que el fora enviado por Deus

para salvarnos a cada un de nós,

mesmo aos nenos pequenos.

“Arrepentídevos, pecadores!” -gritaba,

axitando un cartel escrito a man.

Durante a cea sentinme triste ao pensar

que era probablemente

a última comida que compartiría

coa miña nai e irmás,

pero estaba tamén emocionado

e apenas probei bocado.

Así que Mamá rifoume

e mandoume pronto á cama.

Toda a familia dorme,

excepto eu. Non me oíron

cruzar o corredor e subir

a escada para sentir o aire fresco da noite.

Mírame, Pai, no tellado

do edificio de ladrillo vermello,

ao pé de Green Street-

que é onde vivimos, xa sabes, na planta de arriba.

Son o neno da roupa de flanela branca

deitado nesta cama de grava grosa

buscando no ceo estrelado,

esperando a fin do mundo.

Tradución ao galego de Ánxeles Francis e Minia Bongiorno.

 Imaxe: O PO DO HALLEY E A VÍA LÁCTEA (2014). Taylor, Mike. Apod galego (9-5-2104)