Literiatura [61] : Ros (II)

[Simbiose lectora]

de Ros en El País.

Día da biblioteca

Por segundo ano consecutivo, o concello de Lalín, a través da concellería de cultura, celebra o día da biblioteca cunha representación teatral.

Ten lugar no Salón Teatro e a ela están convidados todos os grupos de sexto de primaria e primeiro de ESO dos centros do concello.

Este ano tócalle a:

XX anos da Rede de bibliotecas escolares

Pois si si, 20 aniños de rede de bibliotecas escolares. Máis de un millón de escolares, é dicir, o 76,5% do alumnado de ensino primario e secundario ten acceso a unha biblioteca escolar en condicións.

Falamos de Portugal e estremecemos lembrando todo o que de alí fomos aprendendo.

Mirade un resumo no Público.

Literiatura [60] : Riot (2)

Sabichão.

de Ricardo en Riot IRAS.

Víctor Mora (1931-1916)

Deixounos, no verán, Víctor Mora. A débeda é grande e a homenaxe pequena: esta esquivia exposición que aquí vedes, acompañada da Guía dos cerditos de Guinea, e pouco máis.

Podedes, iso si, acudir (ou regresar) ao Capitán Trueno, ao Jabato, ao Sheriff King, a Dani Futuro, ao Corsario de Hierro, ao Cosaco verde ou ao que para vellos seguidores dos aventureiros de Víctor Mora serán unha sorpresa: Las Crónicas del Sin Nombre.

Marat Basyrov: Vexo

Coa gallo do Día Internacional da Tradución que se celebrou o 30 de setembro, o noso compañeiro Perfecto Andrade agasallounos coa versión galega de dous relatos do escritor ruso Marat Basyrov. Por causa de cerellos nosos, non puidemos subilos no seu día á Marela. Agora si. Velaquí tedes o titulado Vexo (Я вижу). Probablemente a primeira tradución deste autor a unha lingua ibérica.

Fonte da foto (wellcomeimages.org)

Vexo

Marat Basyrov

Ivánov é o meu amigo. Tatexa con forza. E eu teño miopía. Somos semellantes. Eu case non vexo nada sen gafas, e Ivánov non pode dicir nin palabra.

Cando o chaman ao encerado, toda a clase entretense con el. Nos intentos de dicir retórcese coma se o queimasen cun soldador. Eu quito as lentes para non ver como sofre.

Antes das vacacións de inverno, el dime:

- En Tbilisi vive un curandeiro. Cura todo, incluso a miopía.

Pronunciar iso case lle leva unha eternidade.

- Perdes a vista? -pregunto.

- Perdo a paciencia -responde.

Falo cos pais, prégolles, e velaí que, despois de aninovo, Ivánov e mais eu voamos a Tbilisi.

Xusto antes da aterraxe, no avión empeza a cantar Kikabidze. Non en directo, claro, senón na radio.

Encóntranos a mañá invernal xeorxiana – é sonora, atravesada polo sol e unha fala allea. Nós imos ao barrio vello da cidade, buscamos a rúa Vashliudjvari. Cruzamos unha ponte. Por baixo de nós flúe o río Kura.

Saímos na parada precisa e baixamos por unha ruela estreita. Imos pola beira de terreos con casas. Arredor árbores, arbustos, terra núa. Adiántannos dous rapaces que levan diante aros de rodas de bicicleta. Os aros soan, rebotando nas pedras. Parece que toda a rúa tinguelea. Cheira a fume de cacharela. O aire é transparente e limpo, tal que a cabeza dá voltas.

O apelido do curandeiro é Kenchadze. Ten unha gran casa de tres pisos. Ademais no súa parcela hai un cabanote longo. Nel recibe os enfermos.

Hai moitos, hoxe, unhas corenta persoas. Chegaron de todos os lados, de todo o país. Din que Kenchadze cura todas as enfermidades. E a miopía e a tartamudez cáscaas coma noces. Poñémonos á cola dentro do espazoso habitáculo. Finalmente chega a nosa vez.

O curandeiro Kenchadze é un mozo sinxelo a simple vista. Sen afeitar. Leva unha cazadora de coiro riscada e unha viseira. Téndolle cinco rublos, el agóchaos no peto do lado. Despois empeza a darme masaxes nas mans.