Materia estelar
Acontece e a linguaxe descomponse nunha masa amorfa de
morfemas.
Acontece máis alá do milimétrico ritmo do verso, máis alá
do límite impreciso que a palabra persegue.
A anos luz do fulgor do poema, nas estremas dunha galaxia
aínda innominada.
Un big-bang introspectivo, unha explosión cara a dentro que
rebenta as costuras do corazón.
Convértome en pura enerxía en movemento, en irradiación
de átomos que transmiten afecto.
Convértome en materia estelar da tenrura.
Nun caos incontrolado e harmónico.
Nun organismo en plena metamorfose.
Experimento unha explosión de supernovas.
Fun home.
Son pai.
Xa non son particula elemental.
 |
| Vía |
En Masculino singular, Carlos Negro reclama un espazo para o home, un home sen maiores aditamentos, se acaso liberado ou en camiño de liberación de vellos roles sociais e culturais. Os termos metalingüísticos (desde o título) e metaliterarios actúan de soporte para as imaxes que nos transmiten os procesos de construción e conexión dese home. En Materia estelar, a paternidade exprésase en termos cosmolóxicos: é a implosión e a explosión do (uni)verso.
Imaxe superior:
ORION IN RED AND BLUE = ORION EN VERMELLO E AZUL (2016). Lindemann, David. http://astrogalicia.org/apod/2016/04/13/orion-en-vermello-e-azul/
Ningún comentario:
Publicar un comentario