Por fin, logo do aprazamento derivado da COVID-19, xa temos gañadoras do VII Concurso
literario Mª Vitoria Taboada:
Na categoría de relato curto resultou gañadora ANA NOVO CUÑARRO polo relato presentado baixo o lema “Por que só nos sentimos...”; o xurado valorou ser quen de suxerir, cunha linguaxe próxima á poesía, a experiencia inefable da tristeza e da alegría como sensacións privadas que conforman toda vida.
Na categoría poesía resultou gañadora ANDREA SEGADE ROZAS polo conxunto de poemas titulados, respectivamente, “[A vida,]”, “Ela...” e “A venda”; por conseguir expresar, coa precisión dunha eficaz linguaxe poética próxima ao sentencioso, sensacións universais coma o desconcerto ante o paso do tempo, e os medos e renuncias que nos xera a procura da felicidade.
O xurado considerou deixar deserto o premio de sketch teatral.
A entrega de premios terá lugar na biblioteca do instituto, o 17 de novembro, ás 11:20, nun breve acto, condicionado este polas medidas anti-COVID-19.
A seguir os textos premiados:
Relato.
1º premio:Por que só nos sentimos vivos cando somos felices? Non é a tristura parte da existencia?
Non existía ollada no mundo coma a súa, de máxica, de singular. Aquela que observaba o horizonte, ese punto no que se bicaban o ceo e a terra, e semellaba que puidese ver máis aló. Por iso cando me atopei cos seus luceiros verdes ao entrar na aula, tiven a certeza de que a súa visión sobrehumana xa chegara mesmo ata a miña alma. Mais había algo certamente desacougante nela, pois aínda con toda esa fantasía que desprendía entre pestanexos, transmitía unha tristura tal que parecía non chorar por non ter bágoas abondo. Ela non falaba con palabras, só coa música, do mesmo xeito ca un mudo non o fai coa voz, senón coas mans. Así foi que me quedei aquel mércores despois das clases a vela ensaiar dende a porta do ximnasio. Non me mirou nin unha soa vez, non lle fixo falta para ser consciente da miña presenza.
- Pecha a porta - dixo, mentres se erguía do chan, logo de atar os cordóns das zapatillas de ballet rosas descoloridas polo implacable paso do tempo. Fixen tal e como dixo, mais non avancei nin un paso. Quedei parado diante da entrada do ximnasio, ollando para a súa vestimenta:
Vestía unha camisa frouxa branca e unha saia de ensaios negra que, cando ela xiraba, debuxaba no aire espirais de tebras.
Cando escoitei soar un tema de Debussy que non fun quen de identificar, a historia que tiña para contar comezou:
Faloume da historia dun paxaro negro, de plumaxe brillante coma as primeiras raiolas que derreten a xeada polas mañás, e de aparencia sutil coma as folerpiñas das primeiras nevadas do inverno. O paxaro pasaba día si e día tamén parado nun cable de alta tensión, completamente só. Unicamente voaba cando chovía. Planeaba por riba da casa veciña a gran velocidade, bailando coas bágoas das nubes, pois só o facía cando ninguén o vía. Cando ninguén o xulgaba. Cando só eran el e a choiva.
Ela contoume como o viu, como foi a única privilexiada en observar a danza da ave, antes de que o lóstrego a levara para sempre, pechándoa coa súa luz nos seus ollos.
E cando a música cesou e me mirou, souben que levaba bágoas no corpo e raios no mirar, pois era ela pequena, coma as folerpiñas das primeiras nevadas do inverno e o seu cabelo louro era o reflexo do sol que derretía as xeadas polas mañás. Ese sol, único compañeiro do paxaro cando non chovía, cando non vivía.
Ana Cuñarro Novo
1 comentario:
Moi bonito!!!!! Moitas felicidades Andrea!!
Publicar un comentario