XII Concurso Literario Mª Vitoria Taboada : Veredicto e textos premiados

 O xurado do XII Concurso Literario Mª Vitoria Taboada acordou por unanimidade outorgar os seguintes premios:

 

1º premio na categoría de relato curto a XABIER SALGUEIRO LÓPEZ de 4º de ESO B polo relato "Cando o ceo fala", unha historia chea de misterio, emoción e esperanza, na que Xoán, o protagonista, descobre que os segredos tamén poden pesar no ceo… e que dicir a verdade pode cambiar o tempo.

Accésit na categoría de relato curto para ANA MARÍA LÓPEZ FERNÁNDEZ  polo relato que comeza “Din que cando alguén marcha de entre nós”, un relato cheo de emoción, lembranza e sentimento, que nos fala do poder do recordo e do amor que permanece máis alá da ausencia e que nos fai entender que a quen queremos nunca marcha de todo, mentres siga a florecer na nosa memoria. 

 O xurado considerou deixar desertos so premios de poesía e sketch teatral.

 

 A entrega de premios terá lugar na no segundo trimestre.

A edición do libro cos textos premiados estará acompañada de ilustracións que realizará o alumnado do Bacharelato de Artes e que presentaremos no seu momento.

A seguir os textos premiados (o cartel da portada é obra de Elba Couso Patiño).

Unha recomendación: "Un poema que lembrar", de Raquel Montoto Gómez

Di Raquel no prólogo que espera que os seus poemas acompañen ao lector, recoñecendo este "as súas propias emocións ou descubrindo outras novas". Engade a evidencia da función comunicativa da súa escritura: comunicar é compartir. Non coñezo teoría literaria máis certa ca esta, falando da poesía.

Hai un veo de tristura tenra e amarga en todos estos poemas, poemas que contan a historia dunha mente aterecida de anguria polo paso do tempo, dunha mente sensible que confronta o prodixio da existencia co seu baleiro incomprensible. Pero tamén mostran estes versos algunha das agarradoiras que nos ofrece a vida: a arte e a propia experiencia reflexiva. Veño de usar un nós, e penso de novo no prólogo...

Un poema que lembrar é o conxuro de Raquel, a forma de respostar ao seu primeiro poema: de certo que o tempo voa, pero de certo tamén que moitas evolucións son boas. Este libro é un radical testemuño diso. Agora, Raquel, no día do teu aniversario, saudamos dende a Marela a túa poesía, un exemplo de que sempre se pode facer algo distinto antes de sentir que é demasiado tarde.

Entre notas e silencios

A música escapa do papel e vira tempo vivido.

O silencio deixa espazo para o son que non se escoita.

O corazón escoita o que o oído non alcanza.

Cada nota é un recordo que se repite.

O silencio entre notas é a melodía verdadeira.

Literiatura [208]: Will Tirando (12)

[Nota final]

de Will Tirando en Mentirinhas.

Profesor Cañoto

Fixo o ingreso en 1954. En 1971, incorporouse como profesor de educación física.

Comezou no oficio alá nos tempos en que os alcumes dos profes obedecían aos afiados criterios de elaboración e selección que a cultura agraria esixía (o instituto era o centro da comarca de Deza, ampla e rural).

Irreverente, librepensador e nadador contra corrente, Cañoto deixaba asexar -ocasionalmente- a Brandido (Ese canta ben, ten unha voz rouca como a miña -eloxiaba Leonard Cohen) ou a Javier: Mario, se me recordan por algo neste instituto, é por esas árbores que plantei -confioulle a fozabibliotecas, ao pouco de plantar con Benito, o seu compatriota galadhrim, as árbores que hoxe flanquean, orgullo de noso, os campos de deporte do instituto.

Non hai adeallo con solidez abondo como para protexernos todo o tempo e a Javier Brandido Taboada non lle quedou outra que descubrirse como home de firme formación académica e de extraordinaria sensibilidade persoal e social.

Ao abeiro da norma que permitía ao profesorado con titulación adecuada exercer como Orientador, el, durante décadas profesor de educación física e licenciado en psicoloxía, converteuse no primeiro orientador do instituto.

Ás vinchas coas máscaras protectoras! Desde a súa nova función, atendeu os problemas individuais que o requerían, organizou actividades de formación para o profesorado e entendeu, coma ninguén, que os problemas aos que se enfrontaba tiñan unha raíz psicosocial e que só se podían atender desde a creación dunha ampla rede que se estendese moito máis alá das protectoras, pero limitantes paredes do centro. Nacía ASPADEZA.

ASPADEZA, exemplar e emblemática, está a piques de cumprir vinte e cinco anos. ASPADEZA garda, mellor ca nós, a memoria do seu impulsor e primeiro presidente. As árbores que plantei, Mario, as árbores que plantei -escribo e non seco as bágoas.

Grazas, ASPADEZA, vós sabédelo facer mellor.

FOTO: Ramón Leiro. La voz de Galicia.

Amigo, compañeiro Brandido, noso de nós!

Mulleres na diáspora. Todas e todos somos migrantes

Estes dous vídeos conforman o Proxecto Interdisciplinar "Mulleres na diáspora" no que traballou este curso 24/25 o alumnado de 3º e 4ª da ESO, e do 2º curso de FP Básica, coordinado polos seus profesores de Debuxo, Lingua Castelá, Lingua Galega, Matemáticas e Música. 

O seu obxectivo é amosar o actual fenómeno inmigrante como unha realidade compartida por toda a comunidade educativa lembrando, con orgullo, o noso pasado recente como emigrantes galeg@s.

Entender a migración coma un feito universal. Facelo desde a empatía, o respecto e a solidariedade e valoralo tamén coma unha oportunidade enriquecedora.

Hai  nada nós, os galeg@s, eramos tamén migrantes.

Debemos lembrar para non esquecer pero tamén para comprender.