Que razón tiña Gardel cando cantaba aquilo de "que vinte anos non é nada"... Pasaron xa 20 anos desde que o PRESTIGE, un buque monocasco (seica ese foi un dos problemas), afundiu fronte ás nosas costas, á altura de Vigo, a unhas 138 millas mar adentro provocando a maior das mareas negras da nosa historia.
Esa marea de chapapote deu lugar a outra marea humana, a do NUNCA MÁIS, pero 20 anos despois os grandes petroleiros seguen pasándonos por diante dos narices, 36.000 barcos ao ano, e o 35% deles con cargas perigosas coma o petróleo, segundo sinala Greenpeace (El Correo Gallego 18/11/22).
Tamén Gardel cantaba que o esquecemento todo o destrúe, e para que o noso alumnado, que xa non sabe que é iso do Prestige non esqueza o desastre, asistiu á representación de N.E.V.E.R.M.O.R.E, de Chévere Teatro, da que xa demos conta no seu momento (Clicar aquí) e sacamos ao vestíbulo obras que versan sobre esta traxedia, algunhas xa cuns aniños coma Prestige. Crónica negra dun modelo enerxético insostible, do CEIDA; e outras de recente incorporación ao noso fondo como Tal como foi, tal como fomos, de Xosé Manuel Pereiro. Se queredes botarlle unha ollada non dubides en pedilos na Biblioteca.
Ningún comentario:
Publicar un comentario