Claro, estamos en vésperas de Entroido e a norma é subverter as normas. Pero a razón non foi esa. Tratábase de celebrar que remataba o obradoiro de Cont@s Cont@s con Celsiño e que mellor que xantarmos tod@s na Biblioteca.
Ademais, así matabamos dous pombos dun tiro: tras catro sesións con Celso en horario lectivo, o profesorado comezaba a inquietarse co cerello das programacións e iso. E se as dúas últimas as faciamos pola tarde? As tardes non existen: clases, pasantías, adestramentos, confirmacións, ensaios no conservatorio e que sei eu cantas cousas máis. Ninguén ten tempo para nada. Pois ben, xantamos na Biblio e, conforme rematamos, dámoslle á tarabela con Celsiño.
E meu dito, meu feito. Como a quen máis, quen menos, o cocido xa lle sae polas orellas, acordouse mandarlle unha italianada a por de pizzas, que os contos son de todos os lados e, da parte de Italia, tamén nos chegou algún.
Polo demais, todo moi ben, isto de lle irmos descubrindo novas funcións á Biblio sempre ten o seu aquel.
Aquí vai, xa que logo, a testemuña fílmica (imposible meter un contacontos nunha foto...), desa tarde na que, pola vontade duns rapaces que quixeron saber da materialidade do inmaterial, houbo pizzas e contos nunha biblioteca...
1. Agardando por Celsiño... (ou non?...)...
2. Chega o que tiña que chegar... (tómese nota do descenso decibélico respecto do video anterior...)...
3. Os contacontos tradicionais tamén beben cocacola... (MP dixit)
4. O elefante que non parece elefante pero qué é un elefante...
5. O que é a memoria inmaterial...
6. Celsiño le...
7. Os ánimos do canteiro...
[Próxima parada de Cont@s Cont@s: O 6 de marzo, ás 12.30 con Pinto de Herbón e Luís Caruncho]
1 comentario:
Flipante a combinación de libros, pizas e nenos. Por certo, que o contacontos non bebe cocacola, agora, comer come a dios....
Publicar un comentario