Microrrelatos premiados no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada

O xurado do II Concurso literario Mª Vitoria Taboada, acordou outorgar o primeiro premio na categoría de microrrelatos aos textos presentados por Laura Mariño García.

SE ME QUERES

Se me queres, mátame! No inicio da miña vida, xa cheguei ao final. Escóitame, nai, estas bágoas que corren polas miñas meixelas son de amor. Aténdeme, nai, porque che vou confesar a miña coita.

Coñecino cos raios do sol e deixoume na friaxe; búscoo na noite e non o atopo, búscoo no día e non o vexo. Antes sabía que o adoraba. Agora sei canto valía.

Mátame, nai, dispón da miña vida. Nada significa. Non hai horizonte nin futuro posible cando a alma está esnaquizada. Non tentes recompoñela porque el levou anacos irrecuperables. Non hai deuses que escoiten o meu lamento. Non hai milagres que cedan ao sufrimento. Non te incomodes, nai, se me queres. Ti déchesme a vida que eu agora che devolvo. Non a quero. Non a soporto. Es a portadora dos soños que quedaron na gaiola rota. Es a voz do meu laio. Es a alma que xa non teño.

UN CAN PERIGOSO

Cando era pequena tiña un can, chamábase Sil. Bauticeino no río o mesmo día que viñeron a buscar a miña nai. Cando saín para o bautismo miña nai quedaba agochada, non sabía que aquel bico sería o derradeiro. A mestra da escola vivía nun armario da casa. Eu non o entendía, foi bastante despois da súa morte cando meu pai mo contou: Era roxa. Despois de dous anos decateime de que levaran a miña nai para deixala morrer atada a unha árbore.

Abrín os ollos á realidade o día que levantaron o esterco da corte e sacaron a meu pai dese acubillo. Cando meu tío Xesús abriu a cancela deixeino pasar; abrinlle as portas da casa ao asasino. De nada serviron os laios de quen me deixaba soa nesta vida aos quince anos. Suso entrou pola eira co fusil e preguntoume se mordía o Sil, xa que tiña medo de coller a rabia; pero o can rabioso era el. O can quen me fixo vivir na súa casa, comer na súa mesa e ter que miralo aos ollos cada día lembrando os miolos de meu pai escorregando polo xersei.

Sei que non debo xustificar o que fixen, Sil nunca mo perdoaría.

INESPERADO

Perdera a chave do apartamento, a chave do coche, a chave do garaxe. Chamei a Nerea para ver se estaba na casa e podía quedar con ela. Fun de inmediato, ao chamar ao timbre estrañoume que me respondera unha voz de home. Facíaseme unha voz moi coñecida que non puiden identificar. Era raro que os ligues de Nerea quedaran ata tan tarde. Subín nerviosa as escaleiras. A porta estaba aberta. A casa estaba a escuras, só se vía o reflexo do televisor e oíase a voz da vendedora da teletenda. Chamei e fun á súa habitación. Tropecei con algo que me pareceu brando e caín. Peguei contra algo cortante, e un regueiro de sangue caeume pola fronte. Cando me erguín diante da porta do seu cuarto prendéronse todas as luces e soou o “Waka, Waka”. Odio a Nerea. É capaz de organizar as máis incribles festas de aniversario.

 Consideración xurado:

Sobresae nos tres microrrelatos a  capacidade para conmover e sorprender mediante a creación de situacións que se volven imprevisibles. Destacamos  así mesmo o ritmo áxil e a  expresión coidada que alcanza gran dramatismo por momentos.

Parabéns, Laura.