O libro que me atopou / Xosé Luís Sucasas

O libro que me abriu os ollos e mos deixou azuis.

Por Xosé Luís Sucasas.

Un xoves que ía cantar ó coro da catedral de Lugo na misa das sete, entrei nunha librería da rúa Aguirre –había cinco na mesma beirarrúa, en non mais de cen metros-, e gastei os cartos que non tiña nun libro de peto, de pastas duras, de cor azul e cuns ollos creo que verdes debuxados na portada. Era da colección RotaTiva de Plaza y Janés, chamábase Ojos de perro azul  e fora escrito por un tal Gabriel García Márquez entre 1945 e 1957.

Eu tiña daquela trece anos, e os cartos que me mandaban da casa para vicios menores –caramelos e pipas, maiormente- ascendían a 25 pesetas, case sempre xuntas nunha moeda de cinco pesos. Como o libro custaba 47 pesetas fixen un trato coa libreira para pagalo a prazos. As palabras exactas da muller foron: “non te preocupes, págasmo como vaias podendo”. Aínda hoxe, tantos anos despois, lembro con nitidez a súa cara redonda con gafas.

Era o primeiro libro que mercaba pola miña conta e risco, pero non consigo lembrar que foi o que me chamou del, nin o argumento da ducia de relatos curtos que contiña, un dos cales prestáballe nome ó título. Porén, si lembro coma se o estivera a ver cos ollos, que o lin no meu cuarto do seminario, polas noites alén das once (cando todo era escuridade e silencio), eu debaixo das mantas dos pés á cabeza e facendo tenda de campaña cos xeonllos ergueitos.

Así debín le-las escasas cen páxinas do libro, coa luz carriza dunha lanterna diminuta, enfeitizado polas palabras que alí había e polo fío que as xunguía.

(Publicado n'A marela tarabela, nº 4. Abril, 2007)