Di Raquel no prólogo que espera que os seus poemas acompañen ao lector, recoñecendo este "as súas propias emocións ou descubrindo outras novas". Engade a evidencia da función comunicativa da súa escritura: comunicar é compartir. Non coñezo teoría literaria máis certa ca esta, falando da poesía.
Hai un veo de tristura tenra e amarga en todos estos poemas, poemas que contan a historia dunha mente aterecida de anguria polo paso do tempo, dunha mente sensible que confronta o prodixio da existencia co seu baleiro incomprensible. Pero tamén mostran estes versos algunha das agarradoiras que nos ofrece a vida: a arte e a propia experiencia reflexiva. Veño de usar un nós, e penso de novo no prólogo...
Un poema que lembrar é o conxuro de Raquel, a forma de respostar ao seu primeiro poema: de certo que o tempo voa, pero de certo tamén que moitas evolucións son boas. Este libro é un radical testemuño diso. Agora, Raquel, no día do teu aniversario, saudamos dende a Marela a túa poesía, un exemplo de que sempre se pode facer algo distinto antes de sentir que é demasiado tarde.
Entre notas e silencios
A música escapa do papel e vira tempo vivido.
O silencio deixa espazo para o son que non se escoita.
O corazón escoita o que o oído non alcanza.
Cada nota é un recordo que se repite.
O silencio entre notas é a melodía verdadeira.
Ningún comentario:
Publicar un comentario