Marat Basyrov : Segundo advento

Velaquí tedes a tradución do segundo relato de Marat Basyrov, que nos regalou Perfecto Andrade.

LOCKHART, Susan (2010) :Right Fallopian tube and ovary

Segundo advento.

 

Non sei se che gustará a historia que me dispoño a relatar. Nin se paga a pena que a conte. Pero quero comprender, señor. Ti non só es o meu principal lector, senón que tamén es o inspirador, e precisamente por iso debes escoitala o primeiro. Aínda que, por outra banda, que che podo contar que ti non souberas?

E ti sabes como quere unha muller que a amen? Como chora polas noites en pena por ese mesmo amor? Ti mesmo lle deches ese penar. E as bágoas, e a almofada. Décheslle incluso o que non ten e o que nunca terá.

E agora di, lembras a María, a rapaciña da aldea que era toliña da cabeza e en consecuencia tamén da papuxa. Lembras como lle metía a avoa ideas, suxeridas por ti?

-       Importante non é ser listo –repetía a vella.  O importante é que te queiran.

-       Que te queira quen? –preguntaba María pestanexando.

-       Pois todos!

-        E como?

-        Pois de todos os xeitos!

Cada un quere como sabe, con que queira –precisamente iso tiña en vista a vella. E ti como proferías? Namórate do teu próximo con todas as túas febles forzas? Namórate do que está á beira, do que está detrás e diante, o que está dentro de ti e o que está fóra, por debaixo e por riba de ti? Namórate dos que sermonan, dos que se burlan e se inclinan, se entregan a excesos e traman? Esas son as túas verbas, señor? Miñas non son, dígocho fixo. Calquera verba, túa, comprende todo! Mesmo a última descarada non a inventei eu.

E ti lembras como se ocupaba María coa boneca? Como pasaba os ollos polo único espello, tentando no reflexo dexergar o teu rostro? Para que te agochabas da rapaza babeca en murmurios e renxidos, en suspiros nocturnos no faiado, nas explosións do vento e no ruído da choiva? Para que, xogando a esas agochadas, facías de xeito que ela sempre levara o xogo? Por que non te precipitabas tras ela cando se mancaba os xeonllos e non a recollías cando caía? Onde estabas cando ela choraba amargamente?

E despois, cando morreu a avoa e María ficou totalmente soa? Lembras como te chamaba, como che pregaba para que a fixeses comprender? Para que lle explicases que tiña que facer logo?

O primeiro que chegou a darlle amor foi o mozo veciño Iván. A súa muller, unha gorda, que se estendeu ao ancho coa túa beizón, señor, roncaba no leito marital mentres o seu marido recollía os froitos da inocencia. Con que estabas ocupado entón, cando Iván usaba a María? Cando rosaba con semente o seu interior? Viches iso? Para onde miras ás veces?

Despois foron outros. Queres sabelos todos sen excepción? Todos os habitantes da aldea de xénero masculino estiveron onda María na isba e nas entrañas. E a todos os tomaba ela coma unha parcela separada do amor, dispoñéndose a compoñelos nun todo único. Se esperaba un milagre ou o resultado merecido, non se sabe.

Así podía durar moito tempo, pero cando se levantou contra ela a segunda metade da aldea, a feminina, e a ameazou con afogala no río se unha vez máis, aínda que só fose unha soa vez, separaba as pernas, María pechouse.

Trinta días pasou sentada baixo pecho na súa casa, na escuridade e sen comida, antes de que de novo se dirixise a ti.

Ti respondícheslle? Que lle dixeches? Que non chegaba con que te quixesen –hai que quererse un mesmo?

No patio, á beira da casa, crecía alto un álamo coa cima cortada, na que puxeran unha roda. Antes, hai moito tempo, na roda aniñaban cegoñas, pero agora a través dela medraban brotes. Había que subir á árbore e cortar as súas agudas frechas para limpar o lugar para os paxaros.

Non fuches ti quen a castigou a comportarse así?

Tres veces María soltouse e caeu, pero de novo empezou a gabear polo tronco, subindo cada vez máis alto. E cando mirou cara abaixo entendeu que a seguinte caída sería a derradeira. O medo abrazouna e paralizoulle os membros, pero María venceu o medo. E velaí que agarrándose ao aro da árbore, xa cortara coa navalla as ramas crecidas.

Iso levou moito tempo. Seis horas enteiras pasou na árbore. Agora, cando o lugar para o niño estaba arranxado, podíase baixar. María mirou arredor finalmente e xemeu. Por todos os lados onde se mirara, estendíase o teu bendito mundo, señor, e era tan fermoso e tranquilo, como só o ves desde as túas alturas. E María saloucou, coma se ti entrases nela e a encheses de veneración. Expirou con ledicia, e despois púxose máis cómoda nun gallo de pólas gordas, atando os pulsos ao aro cunha corda por seguridade, e adormeceu cun sono tranquilo.

A aldea era pequena e estendíase polo outeiro, contornado polo o río. Xusto tras o río estendíase o bosque, e por esta beira, prados inundables. As mulleres enxugaban a roupa, cando de súpeto unha delas, erguéndose, estirou unha man vermella pola auga fría.

-        Mirade! Que é iso?

-        Onde? –viráronse todas cara a onde indicaba a man.

-        Pois aí, na árbore, onde Mashka a puta!

-        Pois si que é ela! –exclamou a que tiña a vista máis aguda.-  Velaí tes, a babeca, onde subiu a perrecha!

-        Ao mellor o teu agora non gabea ata ela, eh? –riuse a primeira.

-        O meu sobe onde queiras –interrompeuna maleducadamente a de vista aguda. - Farías mellor mirando polo teu, para que non caese sen querer.

Ese mesmo Iván, veciño de María, estaba pasmado. A rapaza levaba tres días sentada na árbore.

-        Oes? - empurráballe no costado mol á muller. –A Mashka... iso... segue sentada...

-        Pois que siga sentada –respondía con sono ela.– A ti que?

-        E como? Non somos estraños ou que.

-        Que quere dicir non somos estraños? –abriu o ollo ela. -Di, estiveches con ela?!

-        Eu non estiven con ninguén! - engurrouse Iván. -Simplemente digo que se está aí sentada por algo é.

-        Pois por algo será, e a ti, pregunto eu, que?

-        Nada.

-        Pois xa está!

Así, por exemplo, era onda nós, abaixo. E como era onda ti? Que ocorría alí, desde onde nos contemplas, todopoderoso? Como representar iso tan xubiloso e efervescente pola túa proximidade, algo vibrante e crecente pola túa santidade? A corrente de descargas cegadoras ou os infinitos campos de silencio? Que es e onde está o teu principio e o teu fin? Onde estás, se non estás en ningures? Acaso ti só vives nas letras maiúsculas, señor?

María pasou sentada na árbore cinco días antes de que se lles ocorrese subir bebida e comida. Pasaron unha corda por unha galla e ataron un cesto. María collía a comida, sen expresar particular agradecemento. Que tiña nos ollos non o vía ninguén, e no corazón, nin ten que dicir. Pero ti si que sabes o que pasaba na súa alma?

Pronto non fixo máis que chover, empezaron a voar as follas arredor. Empezou a sentirse frío, o ceo baixou. María arroupábase en roupas tépedas, pero daba igual, non podía quecer de ningún xeito. A xente da aldea que pasaba ao lado berráballe que deixase de facer o parvo e baixase xa da árbore, pero María non os sentía. Contemplaba como cambiaba o mundo baixo dela: a cada hora facíase outro. Iso era tan estraño e tan marabilloso, que lle daban ganas de chorar de tenrura. E tamén do que sentía dentro de si.

Despois nevou, e o medo colleu á xente da aldea. De simple paxara á que lle ensinaban os dentes todas as mulleres da aldea, María empezou a converterse en algo infrecuente. Nunha aparición inexplicable. A neve caía dos ceos de chumbo, cheos de remordemento e precepto, pero non caía sobre María, senón que voaba a través dela, dereita aos seus pés. Algúns empezaron a persignarse na árbore de María, na súa figura, xeada no máis alto.

Cando golpearon as verdadeiras xeadas, ouvearon mesmo os máis cínicos, os que non crían en deus nin en demo. Saían á rúa e, descubrindo a cabeza, inclinábanse ata a terra. Moitos entón axeonllábanse e dirixíanse a ti, señor. Non querías ti iso desde o mesmo principio?

E María non vía ren do que pasaba abaixo. Ela vivía co que lle ocorría dentro. Só pensaba fugazmente que a palabra que está no principio de todo o que existe, xace en todo o visible, e que a árbore na que senta ela, é a súa letra maiúscula. E a significación atópase no seu ventre, e o nome para ese amor.

Cando chegou a primavera e quentou o sol, María quitou a roupa de inverno, e todos viron o seu bandullo. Era enorme – de ningún xeito de menos de oito meses.

-        Santísima virxe María –persignábanse as mulleres mirando cara arriba.- Perdóanos a nós, pecadores.

-        Que vai pasar? - engurrábanse os mozos, embreando cos cigarros e sen erguer os ollos.

-        E vós como queriades? –chiscando os ollos polo sol brillante, ceceou coa boca desdentada o habitante máis vello da aldea.- Será o final para todos, e como!

Ti viches o seu medo? Viches o terror nos ollos deles? Agora pregúntoche por última vez: Isto é o que querías? Era iso? Amor e medo, deus? Terror, amor e medo?

Cando empezaron as contraccións chamaron a ambulancia e os bombeiros. A María, que se retorcía de dor por pouco non a deixan caer o baixala da árbore, pero todo acabou ben. A ambulancia coa sirena acesa botaba po polo camiño da aldea pola banda da cidade.

-        Que facía alí? –preguntou o bombeiro os habitantes reunidos.

-        Deus coñécea –respondeu tenebrosamente por todos Iván.

Os bombeiros, recollendo a escaleira, abandonaron tamén rápido a aldea, pero os habitantes non se separaban.

-        E que? Agora como? –indeciso preguntou alguén.

-        A-a! –Iván cuspiu con rabia e dirixiuse á súa isba. Subindo ao soportal, escoitou ás súas costas o ruído dunhas ás e virouse.

-        Mirade aí, que invitados viñeron onda nós! –resoou unha exclamación de entre a morea. Todos estaban de pé, levantando a cabeza.

Iván tamén ergueu a cara.

Na roda estaba pousada unha gran cegoña branca e estalaba o bico.

E iso eras ti, señor?

Marat Basyrov

San Petersburgo