Astro_poemas (14) : John Haines

Créditos da imaxe e copyright: László Francsics. Vía.

LITTLE COSMIC DUST POEM

Out of the debris of dying stars,
this rain of particles
that waters the waste with brightness…

The sea-wave of atoms hurrying home,
collapse of the giant,
unstable guest who cannot stay…

The sun’s heart reddens and expands,
his mighty aspiration is lasting,
as the shell of his substanace
one day will be white with frost.

In the radiant field of Orion
great hordes of stars are forming,
just as we see every night,
fiery and faithful to the end.

Out of the cold and fleeing dust
that is never and always,
the silence and waste to come…

This arm, this hand,
my voice, your face, this love.

  John Haines foi un ensaísta e poeta norteamericano. As súas experiencias en Alaska, onde viviu uns 20 anos, axudaron a conformar a súa obra e  é así considerado por moitos un “poeta da natureza”. Nestes versos Haines lémbranos que somos po cósmico, froitos dos fenómenos do universo: os átomos que nos forman, os que compoñen a persoa amada, o amor, ... teñen a súa orixe nunha estrela morta.

Poemiña de po cósmico

Dos escombros de estrelas moribundas,
esta chuvia de partículas
que rega os refugallos con brillo...

Unha onda de átomos apurándose cara á casa
colapso do xigante,
hóspede inestable que non se pode deter…

O corazón do sol arroiba e expándese,
a súa poderosa aspiración é eterna,
como a codia da súa substancia
un día será xeo branco.

No campo resplandecente de Orion
grandes cúmulos de estrelas fórmanse,
tal como vemos todas as noites,
ardentes e fieis ata o final.

Dende o po frío e fuxidío
que nunca e sempre existe,
virán o silencio e o refugallo …

Este brazo, esta man,
a miña voz, a túa cara, este amor. 

 [Tradución de Minia Bongiorno e Ánxeles Francis]